One-shot: Śpiąca królewna - całkiem inna wersja. cz.1

Dawno, dawno temu na planecie zwanej Vestalią na świat przyszedł chłopiec. Chłopiec któremu dano na imię Keith. Jego rodzice byli bardzo szczęśliwi z jego pojawienia się i kochali go najmocniej na świecie.
- Och, Clay. - westchnęła Velsoria patrząc czule na swoje dziecko. - Jestem taka szczęśliwa. On jest taki piękny, wyrośnie na wspaniałego młodzieńca. (Shadow: Nie byłbym tego taki pewien. Elz: Możesz Shadow z łaski swojej nie przerywać mi gdy opowiadam? =.= Shadow: Sorki, nie mogłem się powstrzymać.^^" Elz: ==)
- Tak to prawda. - przyznał z błogim uśmiechem na ustach mężczyzna. W jego oczach odbijała się czysta miłość gdy tylko spoglądał na niemowlę o bujnych i delikatnych loczkach w kolorze eozyny śpiące w najnowocześniejszej, lewitującej w powietrzu kołysce o smukłej budowie.
- Cały tata. Intelekt też pewnie odziedziczy po tobie. - kobieta oparła głowę na ramieniu męża.
- Po nas. - poprawił ją Clay ujmując jej dłonie w swoje.
- Tak. Po nas. - szepnęła Velsoria.
Rodzice patrzyli na swoje dziecko z uśmiechami szczęścia na ustach, kiedy nagle rozległo się głośne i natarczywe pukanie do drzwi.
Małżonkowie spojrzeli na siebie zdziwieni. Nie spodziewali się bowiem żadnych gości tego dnia.
- Otworzę. - Clay ruszył do drzwi, z zamiarem sprawdzenia kogo też licho do nich przywiało.
 Gdy drzwi się rozsunęły zobaczył przed sobą nikogo innego jak swojego przełożonego - króla Zenohelda. Wizyta ta wprawiła Fermina w niemałą konsternacje, gdyż król nigdy, ale to przenigdy nie odwiedzał swoich poddanych czy też pracowników. Jeśli czegoś chciał po prostu dzwonił, albo wysyłał swe straże, ale osobiste pojawienie się było niemałym zaskoczeniem delikatnie mówiąc.
- Wasza Wysokość. - Vestalianin oddał pokłon królowi. - W czym mogę pomóc?
- Powiedz mi Clay - zaczął Zenoheld wchodząc do mieszkania w towarzystwie dwóch strażników. Nie omieszkał przy tym obrzucić jego wnętrza pogardliwym spojrzeniem. - czy skończyłeś już ten ważny projekt nad który pracujesz już prawie pół roku?
Błękitnooki spuścił głowę co było dla króla Vestalii jasną odpowiedzią.
- Nie. - rzekł cicho. - Nie skończyłem go. - powiedział już pewniej podnosząc głowę i patrząc królowi w oczy.
- Ach, nie skończyłeś. A co był tego powodem jeśli można wiedzieć? Mam ci przypomnieć jak ważny jest ten projekt? Przyszłość Vestalii od niego zależy!
- Wiem, miłościwy panie, ale... nie mogłem go skończyć bo... widzi Wasza Wysokość, kilka tygodni temu urodził mi się syn.
- Syn? - Zenoheld uniósł prawą brew.
- Tak. - Clay zaprowadził swojego władcę do swojej sypialni w której czekała jego żona ze śpiącym w kołysce Keith'em.
Gdy Velsoria zobaczyła Zenohelda pokłoniła mu się. Ten jednak nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi, tylko nachylił się nad kołyską. Zobaczył niemowlę o delikatnych loczkach w kolorze eozyny i wielkich, hipnotyzujących błękitnych oczach. Keith patrzył na króla w spokoju, nie poruszając się w ogóle, a jedynie ściskając w swych małych rączkach jasny kocyk którym był okryty. Malec wyglądał wprost przesłodko w błękitnej piżamce z wykończonym koronką kołnierzykiem, ale niestety króla nie ujęła jego słodycz. Patrzył na chłopca wyniośle, niemalże z pogardą.
- I to jest ten powód, dla którego obijałeś dupę przez tyle czasu?! - wydarł się Zenoheld napełniając strachem Clay'a i jego żonę, a Keith'a doprowadzając do płaczu. - Zaniedbywałeś pracę dla mnie bo urodził ci się bachor?! Jak śmiesz?! - uniósł rękę nad kołyską z zamiarem uderzenia dziecka, jednak w porę między jego dłonią, a kołyską pojawiła się Velsoria i przyjęła na siebie bolesny policzek przeznaczony dla swojego syna.
- Velsoria! - Fermin podbiegł do żony która pod wypływem mocnego ciosu padła na podłogę.
Jej długie rude włosy opadły na uderzony policzek.
W czasie gdy błękitnooki pomagał małżonce wstać z podłogi, Zenoheld jeszcze raz nachylił się nad posłaniem ich dziecka. Zmrużył swoje oczy widząc przyglądającą mu się zapłakaną buzię Keith'a.
- Ukarzę cię. - warknął przez zaciśnięte zęby władca. Clay odniósł wrażenie że jego przełożony zwraca się jednak do niego, a nie do jego synka. - Zapłacisz mi za swoją niesubordynację. Gdy twój syn podrośnie, znajdę sposób by zapłacił on za twoje nieposłuszeństwo.
Państwu Fermin oczy rozszerzyły się z przerażenia. Szczególnie Clay'owi który dobrze wiedział że król nie blefuje. Już nie raz był świadkiem jak karał niewywiązujących się ze swych obowiązków strażników, naukowców, służbę. Zdawał też sobie bardzo dobrze sprawę z tego iż ów "sposób" będzie okrutny i przerażający.
- To będzie dla ciebie największy cios w serce profesorze. - monarcha przeniósł spojrzenie z chłopca na jego ojca. - Idziemy. - zwrócił się do strażników.
Ruszyli do wyjścia, a za nimi zrozpaczony naukowiec.
- Panie, ja skończę ten projekt, przyrzekam. Tylko błagam, nie krzywdź mojego syna. Nie rób mu nic złego! - ostatnie zdanie wykrzyczał co nie było mądrym posunięciem. Zenoheld odwrócił się w jego stronę z gniewem płonącym w oczach.
Clay'owi przeszły ciarki po plecach. Już spodziewał się ostrej reprymendy, czy nawet spoliczkowania przez swojego króla, ale nic takiego nie nastąpiło. Vestalski król zmrużył tylko oczy, odwrócił się na pięcie i wyszedł z mieszkania w asyście strażników.
- Clay, kochanie i co my teraz zrobimy? - w niebieskich oczach kobiety pojawił się strach. Objęła się ramionami, nadal jeszcze strwożona tym co się właśnie stało. - Jak ochronimy nasze dziecko? Naszego synka... Król jest dość mściwy, nigdy nie odpuszcza. Nawet jeśli uciekniemy to on i tak nas znajdzie. Nie da nam spokoju puki nie dopnie swego. Puki... puki... puki nie skrzywdzi naszego Keith'a.
- Nie martw się. - szepnął naukowiec i objął czule Velsorię. - On go nie skrzywdzi. Nie dopuszczę do tego. Przyrzekam.
Pocałował żonę w czubek głowy, a po jej policzkach spłynęły łzy. Kobieta wtuliła się w męża i przymknęła na moment oczy czując jak dłoń jej męża gładzi jej włosy.
- Przyrzekam. - powtórzył Vestalianin.
Młodzi rodzice zwrócili swe spojrzenia na kołyskę, i na leżącego w niej chłopca.

Dan: Okej. Pytanie numer 1: Co to do cholery ma być?

Pytanie numer 2: I czemu to nie jest rozdział?

Pytanie numer 3: Czemu akuratnie taki gif?

No dzięki Danny. -,- To tak: one-shot,

bo nie, bo taki mi się spodobał.

Dan: Niezwykle wyczerpująca odpowiedź.

Tylko pamiętaj żeby się tak nie rozgadać na maturze

ustnej z polaka. xd

`^` Jesteś be.

Dan: I vice versa.

Dobra to w sumie tyle,

wrzucam takiego shocika (którego drugą

część i zarazem ostatnią opublikuje sama nie wiem

kiedy bo jeszcze nawet nie mam jej napisanej),

więc błagam Nessa oszczędź mą biedną duszyczkę. *^* ;* 

Jeszcze takie drobny edit.
Tak wzięło mnie na przemyślenia xd.
Od jakiegoś czasu, miałam takie
rozkminy odnośnie tego
jakiej tematyki lubię najbardziej
oglądać anime. Tak pierwszy raz
w życiu się nad tym zaczęłam zastanawiać. xd
I w sumie doszłam do wniosku że najbardziej
lubuję się w anime które dotyczą
tematyki gier
("Bakugan", "B-daman", "Beyblade", "Yu-Gi-Oh")
 i takie w których
pojawia się jakaś rywalizacja między bohaterami
(wszelkiego rodzaju turnieje, zawody, itp)
("Shaman King", "Inazuma Eleven", "No Game Go Life").
A wy o jakiej tematyce lubicie anime? ^^
Dan: To sobie porę wybrałaś na takie przemyślenia. =.=
Cichooo nie jest przecież późno. >.>
Btw, oglądał ktoś z was najnowszy sezon Bakugana?
(Bakugan Battle Planet)
Jeśli nie, to od razu odradzam.
To anime to jakaś porażka.
Jak to oglądałam (od razu mówię
że nie byłam w stanie obejrzeć tego do końca,
tylko przewijałam sobie co rusz), to się po prostu
popłakałam. Nie wiem, może ktoś będzie miał inną opinię
na temat tego nowego Bakugana, i może
jemu się ta wersja podoba, ale ja osobiście
nie jestem w stanie pojąć jak można tak spierdolić
tak dobre anime (i nie piszę tego tylko dlatego że mam
do niego ogromny sentyment).
Nati jeśli tego nie widziałaś, to nie oglądaj,
to co oni zrobili z Shunem to jest zbrodnia przeciwko
ludzkości. xd RIP Shun Kazami. [*]
Dan: Powiem ci że to twoje podsumowanie wyszło dłuższe niż
shot.
Shadow: Shoty to będą w Sylwestra.
O ilę wyzdrowieje (tak jestem chora, nie polecam zbierania
siana z podwórka w Boże Narodzenie, bez kurtki, ci z ig wiedzą o co c'mon)
Dan: Daj spokój stara wyzdrowiejesz.
Shadow: No właśnie.
Oby, fajnie by było bo już mam serdecznie dość kichania na wszystko
dookoła.
Ale dobra, może lepiej skończę to podsumowanie.
Ostatni post w roku 2018.
Adios 2018 roku.

PS.Z góry przepraszam jeśli wzmianką
o nowym sezonie Bakugana zepsuję komuś psychikę.
A i na komentarze pod ostatnimi dwoma postami postaram
się jutro odpowiedzieć.